woensdag 27 maart 2013

Ogen open


Luuk heeft 2 kids en is zelfstandig tekstschrijver en webbouwer (www.zesvoetvier.nl). Begin 2009 heeft hij met het hele gezin drie maanden gereisd in Azië. Het (oude) weblog dat hij toen bijhield, kun je nog vinden op www.80dagen.nl. Daarna schreef hij enkele 'vader-columns' voor Groter Groeien.


Als ik met Per boodschappen ga doen in de stad, gebeurt er tenminste nog eens wat. Oogcontact met dames van 4 tot 80. Een gratis stukje kibbeling bij de visboer. Mensen die samen met ons stoppen voor het rode voetgangerslicht, zelfs als er niets aan komt. Ik weet nog dat toen hij pas een jaar of 2 was, we  in een groot kantoor een rekening voor hem gingen openen. Bij binnenkomst werden we met een nummertje op de wachtbank gezet. Tussen andere wachtenden, ieder met zijn eigen ongeduld. Per pikte de meest geïrriteerde klant er uit en klom aan de achterkant op z'n rugleuning. Even later zat ik met een grote kerel met zware kettingen in een geanimeerd gesprek over  klauterende kinderen. Het wachten was onverwacht gezellig geworden. 

En eigenlijk gebeuren dat soort dingen me tegenwoordig steeds vaker. Terwijl ik voorheen bij voorkeur als een soort toeschouwer een rondje stad deed. Ipod op de oren en lekker je eigen gang gaan. Ons huis vond ik vooral een rustgevende uitvalsbasis waar je in je vrije weekend de kunst van het nietsdoen zou kunnen perfectioneren. Al dat gedoe met mensen waar je eigenlijk niet zo'n zin in hebt. Kluizenaarstrekjes. Maar met Per, Ike en de buurkinderen die m'n sociale gedrag en vooroordelen af en toe flink opschudden, gaat dat niet lukken. 

Jij spreekt toch ook wel eens iemand op het schoolplein of aan de zijlijn van de balletvloer, waar je voorheen niet mee in gesprek zou raken? Die jouw overhemd niet ziet zitten en wiens trainingspak jij niet snapt (of andersom natuurlijk)? Een onbekende die, terwijl je je eerste indruk nog probeert te plaatsen, echter wel enthousiast vertelt over een concert van een band die jij al jaren op nummer 1 hebt staan. Of waar je een aantal maanden later toch de sateetjes van de buurtbarbecue mee staat om te draaien.. Dat klinkt misschien onwaarschijnlijk omdat we in de loop der jaren onze vriendenkring comfortabel hebben ingericht. Een tikkeltje eenkennig en soms niet meer zo nieuwsgierig naar andere dingen. Maar als het aan de kids ligt, vragen ze gewoon of de buurman blijft eten als die toevallig naar binnen kijkt. Ons buurjongetje doet dat in ieder geval wel, heel gezellig. Samen met Per vraagt hij voorbijgaande fietsers wat ze gaan doen vandaag. “Veel plezier!” En met zijn moeder in de trein kijkt hij langdurig naar de dame tegenover hen en zegt vervolgens “Mijn mama heeft ook een panty aan” Dan heb je in ieder geval een onderwerp van gesprek. 

Dus laat dat kluizenaar maar zitten, ik ga graag met de kids op pad en kijk graag door hun ogen. Als het goed is, scheelt het me nog een flink aantal vooroordelen ook.

 Deze column verscheen in maart 2010 in Groter Groeien