The things you can not change...

Frank is vader van Sofie, Mees en Lise (6, 5 & 1) en vriend van de moeder van z'n kinderen, Eva. Hij is testmanager bij Salves (waar hij ervoor zorgt dat software bij bedrijven, banken, ziekenhuizen, enz. eerst goed getest en daarna pas in gebruik genomen wordt). Hij heeft een chronisch slaaptekort, weet zeker dat dat binnenkort goed gaat komen en blogt graag over de softe kanten van z'n vak.

Af en toe heb je als vader het gevoel dat je op de tweede plaats komt. Er zijn nu eenmaal momenten in een kinderleven waarin mama het allerbelangrijkst is. Er is vast onderzoek dat vertelt dat die band in de eerste negen maanden al opgebouwd is of wellicht door de ervaring van de geboorte veroorzaakt wordt. Hoe dan ook, ik heb geen idee waarom. Ik merk alleen dat het zo is. Je kunt daar niet aan tornen. En dat moet je ook zeker niet proberen.

Voor veel vaders is dit lastig. Niemand komt graag op de tweede plaats en ik herinner me dat ik het daar best moeilijk mee had. Als je kind valt, pijn of verdriet heeft, wil je haar graag troosten. Als je dan voelt dat ze zich uit je armen los worstelt om bij mama te zijn is dat niet leuk. Het voelt alsof je tekortschiet, niet in staat bent je kind te geven wat het juist op dat ellendige moment nodig heeft. Dat tast je ego aan en het kost op zo'n moment ongelofelijk veel moeite om je te realiseren dat dit niet om jou gaat, maar om je kind en haar verdriet. Het enige wat je als vader te doen hebt, is zorgen dat het verdriet weg gaat. En mama is nu eenmaal vaak de beste remedie tegen verdriet.

Het is dus niet anders, soms kom je duidelijk op de tweede plaats. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk heb ik me daarbij neer kunnen leggen. Al moet ik toegeven dat ik zelfs deze week nog even een relapse had. Helemaal lekker zit het natuurlijk nooit.

Aan de andere kant, als het met stoeien of op de trampoline weer eens net ff te hard ging (herkenbaar?), hoef je als vader het lapwerk niet te doen. Je worstelt vrolijk met het overgebleven kroost verder tot mama het verdriet heeft weggeknuffeld. Daarna stort de uitvaller zich er lachend en met de traantjes nog op de wangen weer tussen. Gerepareerd door mama.

Dus papa's: Accept the things you can not change!! Het heeft ook z'n voordelen...

You time

Henno is vader van Keet (8 jaar) en Teun (2 jaar) en werkt als Senior Adviseur bij YoungWorks. Vanuit daar wil hij onderwijsmensen, maar ook anderen die werken met jongeren, inspireren in hun werk met pubers. Zijn drive is het beste uit jongeren te halen. Voor henzelf en hun omgeving. 

‘Sterkte komende week!’  ‘Succes, en als ik een keer voor je kan koken dan moet je het laten weten, oké?’ Zomaar twee reacties die ik kreeg toen mijn vrouw een week op vakantie ging met een vriendin.


Ik verwacht dit soort opmerkingen eigenlijk meer bij een sterfgeval of lang ziektebed, maar blijkbaar voelen mensen (vooral vrouwen) het ook zo als een man een week alleen met zijn kinderen is.

De waarheid is dat ik deze week als één van de mooiste weken van het jaar heb ervaren. Niet vanwege de afwezigheid van Elsbeth, maar door de intensiteit met mijn kinderen. En door de duidelijkheid en structuur die ik mezelf oplegde. Op tijd eten, Keet ophalen van voetbal, op tijd naar bed, vijf keer per dag een luier verschonen (die ene dag wel acht), en op tijd met de kids naar bed als al mijn vrienden net begonnen te leven.

Niet dat ik normaal gesproken de ‘afwezige vader’ ben, maar deze week leek het allemaal nog mooier, intenser. En ik weet eigenlijk best waarom. Ten eerste door de ‘net-niet-tijd-voor-jezelf-tijd’ die ik anders denk te vinden op elk vrij moment. Als ik normaal thuiskom na een dag werken, dan zie ik overal ruimte die ik voor mezelf kan claimen. Meestal kom ik dan van een koude kermis thuis. Teun heeft net dan zin in ‘melkie’ of Keet staat net klaar voor onze dagelijkse stoeipartij. Kortom: het moment voor mezelf wordt meestal heftig gedwarsboomd door ogenschijnlijk egoïstische kabouters. Maar in een week waarin je je instelt op geen ‘you-time’, geniet je juist van dat lieve stemmetje en het potje judo. En opeens ervaar je overal tijd voor jezelf.


Een topweek dus. Ik weet alleen niet of Elsbeth het kon waarderen dat ik haar meteen bij terugkomst vroeg wanneer haar volgende vakantie gepland stond.