Henno is vader van Keet (8 jaar) en Teun (2 jaar) en werkt als Senior Adviseur bij YoungWorks. Vanuit daar wil hij onderwijsmensen, maar ook anderen die werken met jongeren, inspireren in hun werk met pubers. Zijn drive is het beste uit jongeren te halen. Voor henzelf en hun omgeving.
Vorige week gingen we naar de Heineken Music
Hal om de legende Rodriguez te zien. Dochter Keet baalde dat zij niet mee
mocht. Want ‘Sugarman’ en ‘I wonder’ zijn nummers die we altijd heel hard met
z’n allen meezingen in de auto. En alhoewel ik behoorlijk trots ben op haar
muziekkeuze en ik veel dingen graag samen met haar doe, ging ik toch liever met
mijn lief alleen naar dit optreden. Dat de kaarten verder al maanden
uitverkocht waren, we geen kaart voor haar gehaald en dat ze ook nog de
volgende dag naar school moest, waren verder genoeg redenen om haar achter te
laten bij onze favoriete oppas.
Dat Keet liever naar een optreden van Vampire
weekend of Alt-J gaat dan naar Mainsteet, daar word ik behoorlijk blij van.
Volgens mij hebben we dat best goed gedaan in de opvoeding. Maar tegelijkertijd
bekroop mij deze week het gevoel dat dat ook nog wel eens lastig kan worden. De
afgelopen jaren was het festival Into The Great Wide Open op Vlieland het
moment geweest om samen onze gezamenlijke muziekliefde te bevredigen. Een
ideaal festival voor kinderen en muziekfreaks zoals ik. Maar langzaam aan wil
Keet meer. Ik snap dat natuurlijk als geen ander, maar hoe ga je hiermee om?
Festivals en optredens zijn vaak niet ingericht voor meisjes van acht én het
zijn vaak de momenten dat ik naast mijn maten sta. Ons moment dus. De momenten
die ik echt voor mezelf heb.
En toen vroeg Keet afgelopen woensdag, twee
dagen na het concert in de HMH: ‘Pap, Kensington en De Jeugd Van Tegenwoordig
spelen op festival De Beschaving, gaan we daar nog naar toe?’ Blijkbaar had ik
haar dat beloofd toen het nog ver weg was, er niet bij stilstaand dat ze dat
zou onthouden. Wel dus. Keet had het nog heel scherp.
Kaarten krijgen bleek geen probleem. Maar de
vraag die me bezighield was: is het festival wel geschikt voor kinderen? Bij
wat navraag bleken er twee kampen. Het JA- en het NEE-kamp. Op de website stond
met klem dat kinderen wel welkom waren maar dat het GEEN kinderfestival was.
Iets scherper kijkend kwam ik erachter dat iedereen die al eens op de
Beschaving was geweest in het JA-kamp hoorde. Dus, yes we gingen ervoor. Onze
eerste echte vader-dochter-festival.
En dat was gister. Keet met haar koptelefoon
als gehoorbeschermer, m’n vrienden in de buurt en het beste festivalweer dat je
je kunt wensen. Beter kon niet. Maar ik snap nu wel dat het geen kinderfestival
is als je kinderen zich vermaakt willen zien met iets anders dan muziek.
Gelukkig was dit voor Keet geen probleem. Ze heeft zich geen moment verveeld. Andy
Burrows, Laura Jansen, Johannes Brecht, Kensington, vooraan dansen bij mijn
maatje Nuno, en De Jeugd als afsluiter. Het was voor ons allebei feest.
Uitgelaten én uitgeput fietsten we om een uur of tien ’s avonds naar huis.
‘Pap, gaan we volgend jaar weer?’ Een spagaat.
