Eefje, Tivoli, cola en de shoarmatent

Willem-Jan is vader van Joes (14), Sylke (12) en Ditte (10) en is onderwijsman in hart en nieren. Hij werkt als hoofd van het Studiolab aan de HKU met een persoonlijke fascinatie voor het toepassen van game principes in het ontwerpen van leerprocessen. Hier zie je waar hij zich over opwindt http://www.tedxamsterdamed.nl/2013/talks-2013/.

Met kinderen die tieners zijn gaat er weer een nieuwe fase in als vader. En wat waren alle voorgaande fases leuk! Ik heb wel vrienden die vader werden en er 'in het begin niks aan vonden' omdat ze met hun baby zoon of dochter 'niet konden communiceren'. 'Het werd leuk toen ze gingen praten'. Ik kon ze slechts met open mond aanstaren. Ik communiceerde me suf met m'n baby’s. Maar de tienerperiode ging ik wat aarzelend in. Toch geraakt door de vele verhalen om me heen van worstelende bezorgde ouders en hun pubers. Maar... so far so very good.

Ik maak tegenwoordig regelmatig playlists met mp3-tjes. Voor mezelf en voor anderen. Gekke verzamelingen liedjes die ik bij elkaar vind passen. En dan een titel verzinnen en een hoesje ontwerpen. Gewoon voor de leuk. En met verborgen trots vinden ze ook bij mijn kids gretig aftrek. Ze mogen altijd hun iPodjes aan mijn muziekinfuus leggen en dan probeer ik ze stiekem ook altijd wat nieuws te slijten. Maar meestal mag 'dat andere' er dan weer af, behalve die samengestelde playlists. Zo ontdekten we Eefje de Visser. Met name mijn dochter Sylke en ik. Eefje rocks. Eefje is cool. Eefje heeft swag (Vraag me niet wat de definitie van swag is. Als je het niet hebt kan je ook niet krijgen. Ik heb geen swag. Mijn nieuwe bril helpt maar een heel klein beetje).

Vaak zitten we samen in het weekend zachtjes wiegend te luisteren naar Eefjes prachtige liedjes. Onlangs kwam Sylke mij nonchalant vertellen 'dat haar nieuwe album uit was en best heel goed was'. Fijn, zo'n nieuwe muziekscout. En toen stond Eefje opeens in Tivoli. Mijn dochter wimperde haar bambieogen naar mij. 'Gaan we erheen?'. Mams vond dat ze zelf moest meebetalen. 'Ik de kaartjes, jij de drankjes' was mijn voorstel. Ze moest even denken. "Je mag dan niet meer dan twee biertjes, goed?" zei ze streng tegen me. Ik knikte ernstig. 

Daar stond ik dan met mijn grote dochter. Vlak voor het podium bij Eefje. Het was lang wachten en het voorprogramma vonden we maar zozo. De berichten flitsen over haar mobiel, met foto's, voorzien van hashtags. De vriendinnen waren er allemaal bij. Nog maar een cola. Ze stond er alsof ze niet anders gewend was. Het Eerste Concert...

Eefje opende en Tivoli werd bladstil. Sylke keek me aan en zei met haar ogen 'is ze niet amazing' om vervolgens alle liedjes mee te mimen met haar mond. En zo lieten we ons samen betoveren. 

Na Eefje kwamen we buiten op de Oude Gracht. "Heb je honger?", vroeg ik. De twinkel zei genoeg. Ik nam haar mee naar de shoarmatent waar ik al 25 jaar 21 ben en trakteerde haar op een kleintje (in die eeuwige gevlochten bruine bakjes). Tevreden fietsten we naar huis. "Mag ik nog een keer mee?", vroeg ik haar. Ze knikte enthousiast van ja. 

Waarschijnlijk was het vroeger ook leuk, om met de platen die je ouders verfoeiden op de fiets naar je vriend te rijden om samen naar de Beatles te luisteren. Maar met je dochter van twaalf genieten van een van de beste singer songwriters van Nederland is ook een hele bijzondere ervaring. Dan moet ze zich maar tegen iets anders afzetten. 

Het eerste album van Eefje heet ‘De Koek’ en haar nieuwste 'Het is'. Een aanrader...

Verliefd op Kimmo

Willem is vader van Kimmo (9 maanden) en is onderwijsman in hart en nieren. Hij werkte als docent wiskunde, schoolleider en senior trainer consultant (eerst bij APS, nu als zelfstandige). Zijn expertise ligt op de gebieden leren en ICT, toetsen en beoordelen en Onbewust Leren. www.wdenijs.nl

 

Ik ben verliefd! Ik kan uren naar Kimmo zitten kijken, kijken hoe hij speelt, hoe hij dingen vastpakt, hoe hij zijn speen in zijn mond doet, hoe hij zijn voeten vastpakt, op zijn hoofd probeert te staan, het hele huis door tijgert . . . We hebben tegenwoordig hele gesprekken: hij vertelt wat hij meemaakt in bwabwabwabwa, dat alles nieuw is en spannend, dat de wereld groter is dan hij dacht . . . Dan neem ik hem op schoot en vertel dat er nog veel meer is, maar dat hij nu eerst naar zijn bedje gaat, met zijn speentje en zijn knuffelbeest.

Wat hou ik van zijn kleurrijke wereld! Hij is aanhankelijk en afhankelijk. Ik beschermend en verzorgend. Maar hij mag wel de grenzen opzoeken. O jee! Gevallen! Zoute tranen, een kleine buil op zijn voorhoofd.  Mijn hart breekt, maar meer nog ben ik trots dat hij zo onderzoekend en ondernemend is. En terwijl ik druk ben met flesjes, luiertjes en rompertjes voel ik hoe rustig ik van die mutsigheid kan worden!

Vorig jaar februari had ik twee geboortes: Kimmo kwam in mijn leven en ik begon mijn eigen bedrijf. Beide geboortes zetten mij meer dan ooit op de wereld als een vader. Verantwoordelijk voor een nieuw mens en verantwoordelijk voor mijn eigen bedrijf. Met de billen bloot ineens! Ik heb dagelijks het gevoel dat ik me nergens meer kan verschuilen. Niet achter een directeur die geen visie heeft, niet achter een secretaresse die de offerte te laat aanlevert. Maar wat een verrijking! Ik leef nu veel meer vanuit het gevoel dat ik mijn eigen beslissingen neem. Dat gaat, net als bij Kimmo, met vallen en opstaan. Soms lijkt het net zo’n achtbaan aan emoties als ik bij Kimmo zie. Lachen en huilen vlak na elkaar. Blij met een fruithapje of een nieuwe opdracht, en vooral je verbazen over hoe groot de wereld is en wat je daar allemaal in kunt doen. Ondernemen is kinderspel!

Toch is er ook onrust. Het huis wordt te klein, we groeien uit ons jasje. Iets knelt. Soms weet ik niet eens precies wat het is. Soms voelt de wereld grenzeloos en groot, soms ineens voel ik me opgesloten. Opgesloten in hoe ik de dingen altijd heb gedaan, in oude gevoelens. Alsof ik een jas wil uittrekken die ik altijd heb gedragen, die me heeft beschermd tegen regen en wind. Dan wil ik meegroeien met Kimmo, een fris nieuw rompertje aan en alle pannen uit het keukenkastje trekken.

Kimmo tijgert over de drempel, ik lees Jan Rotmans en kijk Tegenlicht. We zijn op zoek naar waar de wereld groot is, naar het nieuwe dat ons inspireert. We weten allebei dat we op zoek zijn, we weten allebei nog niet precies waarnaar.

Spagaat

Henno is vader van Keet (8 jaar) en Teun (2 jaar) en werkt als Senior Adviseur bij YoungWorks. Vanuit daar wil hij onderwijsmensen, maar ook anderen die werken met jongeren, inspireren in hun werk met pubers. Zijn drive is het beste uit jongeren te halen. Voor henzelf en hun omgeving. 

Vorige week gingen we naar de Heineken Music Hal om de legende Rodriguez te zien. Dochter Keet baalde dat zij niet mee mocht. Want ‘Sugarman’ en ‘I wonder’ zijn nummers die we altijd heel hard met z’n allen meezingen in de auto. En alhoewel ik behoorlijk trots ben op haar muziekkeuze en ik veel dingen graag samen met haar doe, ging ik toch liever met mijn lief alleen naar dit optreden. Dat de kaarten verder al maanden uitverkocht waren, we geen kaart voor haar gehaald en dat ze ook nog de volgende dag naar school moest, waren verder genoeg redenen om haar achter te laten bij onze favoriete oppas.

Dat Keet liever naar een optreden van Vampire weekend of Alt-J gaat dan naar Mainsteet, daar word ik behoorlijk blij van. Volgens mij hebben we dat best goed gedaan in de opvoeding. Maar tegelijkertijd bekroop mij deze week het gevoel dat dat ook nog wel eens lastig kan worden. De afgelopen jaren was het festival Into The Great Wide Open op Vlieland het moment geweest om samen onze gezamenlijke muziekliefde te bevredigen. Een ideaal festival voor kinderen en muziekfreaks zoals ik. Maar langzaam aan wil Keet meer. Ik snap dat natuurlijk als geen ander, maar hoe ga je hiermee om? Festivals en optredens zijn vaak niet ingericht voor meisjes van acht én het zijn vaak de momenten dat ik naast mijn maten sta. Ons moment dus. De momenten die ik echt voor mezelf heb.

En toen vroeg Keet afgelopen woensdag, twee dagen na het concert in de HMH: ‘Pap, Kensington en De Jeugd Van Tegenwoordig spelen op festival De Beschaving, gaan we daar nog naar toe?’ Blijkbaar had ik haar dat beloofd toen het nog ver weg was, er niet bij stilstaand dat ze dat zou onthouden. Wel dus. Keet had het nog heel scherp.

Kaarten krijgen bleek geen probleem. Maar de vraag die me bezighield was: is het festival wel geschikt voor kinderen? Bij wat navraag bleken er twee kampen. Het JA- en het NEE-kamp. Op de website stond met klem dat kinderen wel welkom waren maar dat het GEEN kinderfestival was. Iets scherper kijkend kwam ik erachter dat iedereen die al eens op de Beschaving was geweest in het JA-kamp hoorde. Dus, yes we gingen ervoor. Onze eerste echte vader-dochter-festival.

En dat was gister. Keet met haar koptelefoon als gehoorbeschermer, m’n vrienden in de buurt en het beste festivalweer dat je je kunt wensen. Beter kon niet. Maar ik snap nu wel dat het geen kinderfestival is als je kinderen zich vermaakt willen zien met iets anders dan muziek. Gelukkig was dit voor Keet geen probleem. Ze heeft zich geen moment verveeld. Andy Burrows, Laura Jansen, Johannes Brecht, Kensington, vooraan dansen bij mijn maatje Nuno, en De Jeugd als afsluiter. Het was voor ons allebei feest. Uitgelaten én uitgeput fietsten we om een uur of tien ’s avonds naar huis.

‘Pap, gaan we volgend jaar weer?’ Een spagaat.

Bankplakker

Jacq (44) is vader van Maud (13) en Tijs (11). Hij is samen met zijn vrouw Heidi eigenaar van Buuroo Energiebelasting en is er van overtuigd dat hij deze zomer wél een aantal mooie fietstochten  gaat maken wat er vorige zomers niet van gekomen is. En anders zéker volgende zomer…

Maud is 13. Dat is andere koek. Haar drang naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid is groot. Ze heeft haar eigen normen over tijdsbesteding, huiswerk maken, snoepen. Er is alleen een probleempje. Haar normen zijn de mijne niet. Het is verbazingwekkend om te zien hoe ze moeiteloos van de ene soap in de andere realityserie valt. Uren achter elkaar als je haar helemaal los laat gaan. Roerloos op de bank behalve haar rechterduim die tussen de bedrijven door vliegensvlug over het scherm van haar smartphone veegt. Net zo verbazingwekkend is de omgekeerde tijdsspanne die ze met haar huiswerk bezig is. “Nu al klaar?” “Ja, ik heb niet veel  voor morgen…”.

Maar de behaalde cijfers op school liegen niet, de snoepla is razendsnel leeg en ga maar na hoe het voor een fietsende, tennissende, squashende, hardlopende vader én moeder is om te zien hoe je puberdochter vastgroeit aan de bank. Wat te doen?

Grofweg kun je kiezen uit ‘repressie’ en ‘coaching’ om maar eens in leiderschapstermen te blijven. Repressie houdt in haar verbieden langer dan x tijd tv te kijken, verbieden te snoepen en naast haar te gaan zitten met huiswerk maken. Waarschijnlijk leidt dit op korte termijn tot instant-resultaat, maar ook tot stiekemer gedrag en het remt de ontwikkeling van de eigenverantwoordelijkheid.

Daarom heb ik gekozen voor  coaching: voorlichten en begeleiden als ze daar om vraagt, maar verder loslaten en vertrouwen dat het goed komt. Dit is wel risicovol. Het gaat dan namelijk eerst nóg slechter, want ze mag immers haar eigen tijd indelen, tot ze vervolgens zelf ontdekt dat al dat snoepen eigenlijk niet zo goed voelt, dat een beetje beweging geen kwaad kan en dat iets meer aandacht aan het huiswerk één op één leidt tot betere cijfers.

Als vader betekent dit dat je je een hele poos zit te verbijten en steeds sterker twijfelt aan je gekozen aanpak. Totdat ze laatst vroeg om meer wortels en appels in huis, “want dat vult best wel en dan heb je niet zo’n zin in snoep”. Ook vroeg ze om een hardloopschema!! Huiswerk doet ze nu semi-vrijwillig beneden. Als je nu denkt, het komt allemaal goed, realiseer je dan dat zo’n periode vol ambitie hooguit een week aanhoudt voor de terugval een feit is. Maar ze heeft het zelf bedacht, het zit er in en dat alleen al is een reden tot juichen. En de ambitieuze periodes zijn terugkerend. Hardlopen is er overigens nog niet van gekomen: dat omkleden is zoveel moeite…

Twee egeltjes

Michel (38) is vader van Sterre (8), Kas (7) en Robin (4), werkt als senior adviseur bij YoungWorks, gelooft in de kracht van The Crowd, is al zijn hele leven geïnteresseerd in leren en alles wat daar mee te maken heeft, kan niets met het sluike haar van zijn dochters en wordt week van jonge kuikens.

“Papa, hoe kun je iemand anders worden als je jezelf wilt zijn?” Ik sta in de keuken als Sterre, op dat moment zes, binnenloopt en mij die vraag stelt. Mijn mond valt open van verbazing. Behalve dat dit niet een eenvoudige vraag is om te beantwoorden, vraag ik mij af hoe ze er überhaupt bij komt om die vraag te stellen. Ik sta al met mijn telefoon in de hand om haar aan te melden voor het Stedelijk Gymnasium als ik begrijp dat haar vraag minder diepzinnig is dan ik in eerste instantie dacht. Ze is aan het gamen. De laatste die heeft gespeeld op de Wii is haar broertje Kas. Sterre wil graag met haar eigen poppetje het spel spelen. Hoe kun je iemand anders worden, op de Wii, als je jezelf wilt zijn.

Inmiddels is ze acht, bijna negen (daar hecht ze erg aan, aan dat laatste). Wat ze dit jaar voor haar verjaardag wil, weet ik eigenlijk niet. Het jaar voorafgaand aan haar achtste verjaardag stond in het teken van sparen voor een iPod touch. Met haar verjaardagsgeld erbij was het net voldoende. Ik moet eerlijk zeggen dat ik acht jaar best vroeg vind voor een iPod touch. Nog meer gamen. Toen ik echter hoorde dat ongeveer de helft van de kinderen in haar klas al zo’n apparaat had, kon ik het niet meer tegenhouden. Zeker niet omdat ze er ook nog eens zelf voor had gespaard.

Sterre is – uiteraard – waanzinnig getalenteerd. Ze kan heel veel. Ze kan alleen niet zo goed tekenen. Dat is meer een talent van haar broertje en zusje. Onlangs kwam ze bij mij met een prachtige tekening van twee egeltjes. Ik vroeg mij af hoe ze dat had gedaan, zo’n mooie tekening. Dus ik vroeg haar: “Hoe heb je dat gedaan, zo’n mooie tekening?” “Loop maar mee,” zei ze. “Kijk. Op mijn iPod touch heb ik een app die heet joewtjoep. Dan typ ik in ‘teken egel’ en dan krijg ik dit filmpje. Dan druk ik op plee en dan op stop. En dan teken ik een stukje. En dan druk ik weer op plee.” Een donkerbruine mannenstem legde geduldig en stap voor stap uit hoe je twee egeltjes kunt tekenen. Verbazing en verwondering wisselden elkaar af. “Hoe weet je dat?” vroeg ik haar. “Oh,” zei ze, ”van Jette.” Jette is haar nichtje van negen. Bijna tien.

In de ban van

Jeroen de Jong is vader van Thijn (2002), Noek (2005) en Roos (2008). Het ware vaderschap bevindt zich volgens hem buiten de gebaande paden. Net als heel het leven trouwens: buiten je comfortzone wordt het pas echt leuk. Met De Praktijkvader inspireert hij mannen om de beste vader uit zichzelf te halen. Ook schreef hij het e-book 'Hoe word je de vader die je wilt zijn? Van overleven naar sprankelen in vijf praktische stappen.' Dit boek vind je op zijn website: www.praktijkvader.nl.

Ik ben niet zo goed in spelen. En ook niet in tekenen of knutselen. Ik wil best een keer met lego iets bouwen of een houten treinbaan in elkaar zetten, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar ook vrij snel mee klaar ben. En ook in de zomer zit ik liever in de tuin wat voor me uit te mijmeren, dan dat ik een kasteel in de zandbak voor elkaar tover.

Zelfs voetballen met mijn zonen is niet iets dat ik eindeloze campingdagen kan volhouden. Maar dat is niet erg. Ik heb geleerd in tien jaar vaderen dat er dingen zijn die ik gewoon niet kan. Spelen is er één van. Net als de fles geven, vlechten maken en onthouden welke kledingmaat mijn kinderen hebben. Ik zou die dingen natuurlijk wel kunnen leren als ik dat echt zou willen, maar het is veel leuker om je te focussen op wat je wel kan en op wat je wel leuk vindt. Dat leer je in iedere training, dus waarom zou ik dat niet toepassen op mijn eigen vaderschap? Dus ga ik houthakken met de jongens, stoeien we op bed en bakken we samen pannenkoeken.

Maar het leukste vind ik voorlezen. Gewoon samen in de grote stoel, soms met z'n drieën of vieren op de bank en natuurlijk 's avonds voor het slapen gaan. Ook nu de kinderen ouder worden en de oudste twee zelf kunnen lezen, blijft het voorlezen een dagelijks terugkerend ritueel. Alle prenten- en kleuterboeken hebben we inmiddels achter ons gelaten en we genieten nu volop van de boeken van Roald Dahl. Spannend en erg grappig. Die lees ik 's avonds voor aan Noek en Roos. Ik lig in het midden op bed, zij ieder aan één kant tegen me aan en het is altijd te snel als we stoppen. 'Ah, nog één hoofdstuk. Ah, nog één bladzij.'

Ook Thijn, die al weer 11 wordt, wil nog elke avond voorgelezen worden. En dat is voor mij eigenlijk het grootste plezier. Want nu kan ik de boeken die ik mooi vind, aan hem voorlezen. Het hoogtepunt was vorig jaar de complete 'In de ban van de ring'. Meer dan 1200 bladzijden en een half jaar lang zaten we elke avond een half uur in Midden-Aarde tussen de hobbits, elfen en orks. Samen onder de deken, genietend van het grote avontuur. En waar ik vooral genoot van Aragorns zoektocht naar zijn koningschap, wilde Thijn juist iedere keer snel door naar Frodo en Sam die de 'ene ring' terug naar Mordor brachten. Als het echt spannend werd, lazen we nog een kwartier door. Tot de zwarte ruiters waren afgeschud en we weer rustig adem konden halen.

Ik zeg dat ik vooral voorlees voor de kinderen, maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. En daarom werkt het volgens mij: ik vind het zelf zo leuk. In plaats van tegen mijn zin in dierentuintje te spelen met duplo-dieren, geniet ik net zo van ieder verhaal als de kinderen zelf. En er is nog genoeg. Hoog tijd voor de Kleine Kapitein, Ronja de Roversdochter en Harry Potter. En als ze zestien zijn misschien zelfs wel Stephen King - eens kijken wie er dan nog rustig kan slapen!

Paparijs

Wilbert Leering, 39 jaar. Vader van Mozes (8), Pam (6) en Juun (4). Copywriter & conceptmaker en de laatste tijd ook heel druk met Perfects.nl (het playlist-walhalla voor Spotify & Deezer gebruikers).

Met drie kinderen is het niet altijd even makkelijk om ze allemaal aandacht te geven. Eerlijk is eerlijk. Met twee ook niet trouwens. En zelfs met één kind is er nog genoeg buiten dat kind dat ook belangrijk is.  Maar goed, Puk en ik hebben dus de drie allerliefsteleukste aandachtvragers op de wereld gezet (en terecht dat ze aandacht willen, dat wil ik ook). 

En natuurlijk kríjgen ze alle aandacht van mij. Als het om school gaat, vriendjes en vriendinnetjes, ballet, turnen, skateboarden, voetbal, tennis, het mad science-project, een tekening ("práchtige boom! o...het is een kasteel...práchtig kasteel!"). Maarrr, ik dacht dat het beter kon. Minder éénrichting, meer dat we samen iets deden dat we allebei echt bijzonder vonden. En dat werd... Parijs. Je kunt ook andere dingen doen, natuurlijk, maar specifiek Parijs heeft veel voordelen...

Ik heb dus met ze afgesproken dat als ze zes zijn wij samen een lang weekend naar Parijs gaan. Dát werkt dus echt als een malle ('comme une malle'). En dan bedoel ik dat alles in die zin goed werkt. Lees even mee:

1. 'Afgesproken'

Een afspraak is sowieso een feestje bij ons. 'Beloofd is beloofd' is top voor ze, dat doen we niet vaak want er komt altijd iets tussen, lijkt 't wel. Dus als we een keer iets beloven, daar kunnen ze daar écht van op aan. Een zekerheidje. 100 procentjes: "beloofdbeloofd, papa?" "beloofdbeloofd!". 

2. 'Als ze zes zijn' 

Juun heeft het er nu al over. Moz had het er een jaar over, Pam ruim twee jaar (toen Moz zes werd, was Pam nog niet eens vier). Voorpret-a-gogo dus. Goeie voorpret-aanjaag tips: de films Ratatouille en Het Monster van Parijs, maar natuurlijk ook de extreem te gekke korte film 'C'était un rendez-vous uit 1976: https://vimeo.com/57276026

3. 'Wij samen'

Alleen met papa. Naar - niet onbelangrijk - een plek die papa óók echt leuk vindt. Een echte gedeelde ervaring, ge-wel-dig.

4. 'Een lang weekend'

Een 'lang weekend' geeft het gevoel dat het écht iets bijzonders is. Niet een gewoon weekend (die natuurlijk sowieso een feestje zijn), maar een XL-alles-erop-en-eraan-slingers-confetti-croissants-belevenis.

5. naar Parijs gaan

Waarom Parijs? Parijs is 'snapbaar' voor kinderen. Want: grotesk, episch, theatraal, pracht en praal, de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe, Centre Pom (pom) pidou,  de verhalen over Louis de stinkende Zonnekoning en het Louvre mét die lange loop naar de Mona Lisa (goed voor de spanningsopbouw). Dat spreekt allemaal zó tot de verbeelding, dat ze de stad gelijk 'zien'. Je loopt van verhaal naar verhaal, van legende naar legende. Af en toe de metro, de taxi-boot over de Seine. 

6. Bonusklapper

De bonus is natuurlijk 'napret'. Dit was het tripje waar alleen zij bij waren. Eén op één met papa. Die trip was dus uniek. En toch hebben ze (Moz en Pam) het over hetzelfde, qua Parijs. Én Parijs komt heel vaak terug in van alles (films, boeken, etc.), daar kan dus ook nog heel vaak over nagepraat worden.

Note to self: volgende keer de Thalys pakken. Ik ging met de auto de eerste twee keer, maar met de trein is waarschijnlijk nog beter. Juun heeft dus in ieder geval iets nèt even anders dan Moz en Pam.