Frank is
vader van Sofie, Mees en Lise (6, 5 & 1) en vriend van de moeder van z'n
kinderen, Eva. Hij is testmanager bij Salves (waar hij ervoor zorgt dat software
bij bedrijven, banken, ziekenhuizen, enz. eerst goed getest en daarna pas in
gebruik genomen wordt). Hij heeft een chronisch slaaptekort, weet zeker dat dat
binnenkort goed gaat komen en blogt graag over de softe kanten van z'n vak.
Af en toe
heb je als vader het gevoel dat je op de tweede plaats komt. Er zijn nu eenmaal
momenten in een kinderleven waarin mama het
allerbelangrijkst is. Er is vast onderzoek dat vertelt dat die band in de
eerste negen maanden al opgebouwd is of wellicht door de ervaring van de
geboorte veroorzaakt wordt. Hoe dan ook, ik heb geen idee waarom. Ik merk
alleen dat het zo is. Je kunt daar niet aan tornen. En dat moet je ook zeker niet
proberen.
Voor veel vaders is dit
lastig. Niemand komt graag op de tweede plaats en ik herinner me dat ik het
daar best moeilijk mee had. Als je kind valt, pijn of verdriet heeft, wil je
haar graag troosten. Als je dan voelt dat ze zich uit je armen los worstelt om
bij mama te zijn is dat niet leuk. Het voelt alsof je tekortschiet, niet in
staat bent je kind te geven wat het juist op dat ellendige moment nodig heeft.
Dat tast je ego aan en het kost op zo'n moment ongelofelijk veel moeite om je
te realiseren dat dit niet om jou gaat, maar om je kind
en haar verdriet. Het enige wat je als vader te doen hebt, is zorgen dat
het verdriet weg gaat. En mama is nu eenmaal vaak de beste remedie tegen
verdriet.
Het is dus niet anders,
soms kom je duidelijk op de tweede plaats. Het heeft even geduurd, maar
uiteindelijk heb ik me daarbij neer kunnen leggen. Al moet ik toegeven dat ik
zelfs deze week nog even een relapse had. Helemaal lekker zit het natuurlijk
nooit.
Aan de andere kant, als
het met stoeien of op de trampoline weer eens net ff te hard ging
(herkenbaar?), hoef je als vader het lapwerk niet te doen. Je worstelt vrolijk
met het overgebleven kroost verder tot mama het verdriet heeft weggeknuffeld.
Daarna stort de uitvaller zich er lachend en met de traantjes nog op de wangen
weer tussen. Gerepareerd door mama.
Dus papa's: Accept the
things you can not change!! Het heeft ook z'n voordelen...
Slik... Hier mogen wij ( de mama's) óók wel eens bij stil staan!
BeantwoordenVerwijderenTroost je....soms staan mama's wel eens op de 2de plaats! Zoon is verzot op zijn vader en worstelt zich juist uit mijn armen enz. Dus ik leef mee, haha!
BeantwoordenVerwijderen